Dood gaan
Ik sta op het strand en kijk naar een schip
dat met volle zeilen richting de horizon vaart.
Ik zie het schip steeds kleiner en kleiner worden
totdat het verdwijnt achter de horizon,
daar waar de lucht en zee samenkomen.
Iemand naast me zucht en zegt: 'Kijk, nou is-ie weg.'
Ja, het schip is weg, uit ons blikveld,
maar het schip zelf is er nog, even mooi en groot als daarnet.
Zijn kleiner geworden formaat zit in mijzelf, niet in hem.
En precies op het moment dat iemand naast mij zegt: 'Hij is weg',
zijn er anderen die hem zien aankomen en blij roepen: 'Kijk, daar is-ie!'
En dat is dood gaan.
- -