God roept ...
Mijn pleegvader heeft drie weken lang in het ziekenhuis liggen creperen.
Hij werd steeds geler, kreeg hallucinaties, kon geen voedsel meer verdragen.
En dat hart bonkte maar door. Iedere dag riep hij: Wanneer is dit afgelopen?
Ze lieten hem verrekken. Ik vroeg: 'Waarom doet u niets? Waarom helpt u mijn vader niet? Hij is 85, hij wil dood.'
Maar ze hoorden me niet eens. Ze namen buisjes bloed af en temperatuurden hem iedere dag.
Als er een stekker was geweest, had ik hem er zelf wel uitgetrokken,
maar het enige dat ik kon doen, was zijn lippen natmaken.
Het was verschrikkelijk. Het waren de principes van een christelijk ziekenhuis.
Maar hoe christelijk is het om de boel zo lang met pilletjes, buisjes en prikjes
te rekken, tot het hart schreeuwt: nu kan ik het niet meer verdragen?
God roept, maar je mag niet van de dokter.