Het was druk in de praktijk, die ochtend. Rond half negen kwam een oudere heer, ik schat 'm op een jaar of 80, langs om de hechtingen uit zijn duim te laten halen. Hij had wel haast, vertelde hij, want hij had een afspraak om 9.00 uur. Ik vroeg hem plaats te nemen in de wachtkamer en vertelde hem dat het met deze drukte waarschijnlijk zeker een uur zou duren voordat iemand tijd voor hem had. Ik zag hem onrustig op zijn horloge kijken en bedacht me dat ik ook wel vast even naar zijn duim kon kijken. De wond was mooi genezen, dus ik vroeg aan een van de doktoren of ik de hechtingen kon verwijderen. Terwijl ik de instrumenten klaarlegde, maakte ik een praatje met de man en vroeg hem waarom hij zo'n haast had. 'Omdat ik om negen uur in het verpleegtehuis moet zijn', zei hij. 'Mijn vrouw verblijft daar en ik ontbijt iedere ochtend met haar.' Ik informeerde naar haar gezondheid en vroeg of ze daar nog lang moest blijven. 'Ze heeft Alzheimer', zei hij, 'dus ze zal er wel tot haar dood verpleegd moeten worden.'
De hechtingen waren eruit, en ik verbond zijn duim. Het was inmiddels tien voor negen. Hij zou zich moeten haasten om nog op tijd te zijn. 'Is uw vrouw erg ongerust als u te laat bent?', vroeg ik de man. 'O nee, dat niet', was zijn antwoord. 'Ze weet helemaal niet wie ik ben, ze herkent me al vijf jaar niet meer.' Verbaasd zei ik tegen hem: 'En toch gaat u er iedere ochtend heen? Terwijl u een vreemde voor haar bent?' Glimlachend boog hij zich naar mij toe, gaf een klopje op mijn hand en zei: 'Zij weet misschien niet wie ik ben, maar ik weet nog heel goed wie zij is.'
Met tranen in mijn ogen hielp ik hem in zijn jas. Ik keek hem na toen hij zich de praktijk uit haastte. Wat een geluk wanneer je in je leven zo'n liefde tegenkomt. Een liefde die de fysieke of romantische liefde ver overstijgt en aanvaardt wat is, wat is geweest, wat komt en wat niet meer komt.
Gevonden (24-9-2007) op http://www.reikicentrum.nl/forums/lofiversion/index.php/t1772.html, door Merel