Vanmiddag is mijn vriend Antoon overleden. Vanmorgen wilde hij bij ons koffie komen drinken, samen met zijn vrouw. De laatste keer. Om vier uur zou de dokter komen. Antoon is zich om half vier klaar gaan maken, tanden poetsen, scheren en zo. Om kwart over vier is hij overleden, rustig in zijn slaap. Hij wilde de onttakeling die begonnen bleek voor zijn, of beter gezegd, de pas afsnijden. Hij wilde niet afhankelijk worden, niet zorgbehoevend en niet meer in staat zich met woorden te uiten. Ik kende hem als een collega die sterk was in het waar nodig overnemen van regie. Nu nam hij regie over zijn eigen leven.
Zo kun je dus ook sterven, onder eigen regie. Antoon was een doener. Hij pakte aan en had weinig woorden nodig. Als hij iets voor iemand kon doen, ging hij dat niet uit de weg. Een klusje te doen had hij al gezien voor je het aangewezen had. Als hij belde, wilde hij eerst weten of ik thuis was. Vraag 2 was dan of het uitkwam. Die telefoontjes zal ik missen.
Zo kun je ook sterven, het mysterie van ons leven en ons sterven het mysterie latend en je daaraan overgevend. Antoon was sterker in het loslaten van zekerheden dan ik. Hij wilde er zijn voor mensen en hij wilde dat de ander er ook voor hem was. Dat vond hij vanzelfsprekend.
Antoon (5) --- (4) --- (3) --- (2) --- (1)
- - -