Ik kan niet om de bijbel heen. Die is immers voor christenen het 'woord van God'. De bijbel is echter niet uit de hemel komen rollen. Het Nieuwe Testament is pas in de vierde eeuw na Christus samengesteld door een aantal boeken uit de toenmalige christelijke bibliotheek daarin op te nemen en een aantal daarvan uit te sluiten. Over de opname van het boek Openbaringen is overigens vervolgens nog eeuwenlang discussie geweest. Het was bisschop Athanasius van Alexandrië die in het jaar 367 de lijst die vanaf dan canon zou heten publiceerde. Dat zal zo'n vijftien à twintig generaties na Jezus van Nazareth zijn geweest.
De bijbel is een waardevol boek dat ons laat zien hoe mensen door de eeuwen heen God ervaren hebben. Overigens is uit historisch onderzoek duidelijk geworden dat de bijbelse teksten van tijd tot tijd aan de veranderende inzichten zijn aangepast. De bijbel laat God zien in zeer diverse hoedanigheden. Hij is bepaald niet alleen een God van liefde, zoals het christendom van vandaag dat ervaart. Hij zet ook aan tot mensonterende massamoorden en allerlei gruwelijk geweld. Het is bijna onvoorstelbaar dat de God van het Oude Testament dezelfde zou kunnen zijn als die van het Nieuwe Testament.
Het lijkt me onterecht dat woorden uit de bijbel worden gezien als woorden van God. Helaas hebben we geen woorden van God. Of misschien maar goed dat we die niet hebben! Zelfs als je uitgaat van de bijbel kun je alles over God zeggen, laat staan als je beseft dat we geen woorden van God hebben. We hebben wel iets anders. Ik noem het godsbeleving. Diep weg voelen heel veel mensen dat er een macht is die boven het menselijke uit gaat. Dat alles van hier en nu niet toevallig kan zijn.
Blijft onverlet dat heel veel christenen de bijbel zien als 'het' woord van God. En dat veel menselijke beslissingen van daaruit worden genomen, beslissingen dus naar de wil van God. Naar de wil van de Onkenbare.
- - -