Dit weekend keek ik 'Nederland zingt'. Ik ben geen christen meer, maar de liederen kan ik nog niet missen. Is het alleen nostalgie? Of hoop ik diep weg dat er toch iets van waar zal zijn? Ooit heb ik zelf evangeliserend meegezongen op de hoeken van de straten. Daar is iets van in mijn dna gekomen, zo voelt het. In de kerk heb ik me nog ingespannen om psalmen in de oude berijming ritmisch te mogen zingen, toen nog zonder succes. Als deze 'Nederland zingt' model staat, is de kerk sindsdien wel verder gekomen.
'Zelfs als er niets meer klopt', zingt het lied dat me treft. Want in die wereld leven we inmiddels, een wereld waarin niets meer klopt. Het lied is echter vol hoop en overtuiging: 'Los van wat er komt, komt er redding, want God is met ons.' Wat mooi als dat waar zou zijn. Als het zootje dat we als mensheid er hier van gemaakt hebben in aanmerking zou komen voor redding. Als de grote God voor ons alle ongerechtigheid en onrecht zou wegnemen. Als hij ons bereid zou maken een wereld te scheppen waarin ieder tot zijn recht komt en waarin eerlijk gedeeld wordt. Ik heb altijd moeite gehad met bidden om zaken die wij als mensheid zelf als opdracht kregen. Dat klopte niet voor mijn gevoel. En nog ... Uiteindelijk kan ik het niet meer geloven, dat 'Los van wat er komt, komt er redding.' Ik geloof echt dat we als mensheid de opdracht hebben die redding zelf te bewerken en het ziet er in de wereld bepaald niet naar uit dat we van plan zijn dat te gaan doen. Ja, nostalgie, die liederen. Een droom ...
- - -