In het Dagblad van het Noorden 29-3-2025 vind ik een artikel door Kim Bos over het in Nederland gestaag toenemende aantal mensen dat betreffende het levenseinde kiest voor euthanasie. In 2024 stierven bijna 10.000 mensen door euthanasie, 10 procent meer dan het jaar ervoor. Van alle overlijdens was in 2024 5,9 procent door euthansie, een jaar eerder was dat 5,4 procent.
De euthanasiewet is van 2002 en het draagvlak groeit. Volgens de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde vindt inmiddels 65 procent van de bevolking dat mensen, als ze hun leven als voltooid beschouwen, moeten kunnen besluiten het te beëindigen. In 2024 betrof meer dan 90 procent van alle meldingen van euthanasie 70-plussers en de grootste groep zat tussen dee 70 en 80. In 2024 waren er 54 meldingen van duo-euthanasie.
Veel beslissingen zijn toe te schrijven aan een stapeling van ouderdomsaandoeningen. Het initiatiefwetsvoorstel 'Voltooid Leven' (D66, 2020), dat het niet haalde, zou zorgen dat 75-plussers, als zij hun leven voltooid achten, geholpen kunnen worden met sterven zonder dat dan nog een arts moet beoordelen of ze uitzichtloos en ondraaglijk lijden.
In de voorbije jaren was ik zelf nauw betrokken bij een paar overlijdens door euthanasie. Het verbaasde me hoe soepel de betrokkenen door hun procedure kwamen. Sterven door euthanasie is ook een mooie manier van het leven los te mogen laten. Als leven niet meer gaat, biedt het een genadige uitweg uit het lijden.
Ruim een jaar geleden werd ik zelf gediagnosticeerd met Parkinson. Ik ken bij deze ziekte voorbeelden van ondraaglijk lijden, waarbij de genade van de dood, die een einde maakt aan een chaos die door geen mens meer op orde kan worden gebracht, alsmaar uitbleef. Snel na mijn eigen diagnose dacht ik voor mezelf ook aan de optie van euthanasie voor te zijner tijd. En nog heb ik die route in beeld, al spelen er bij mij toch ook twijfels vanuit spirituele overwegingen. Ik moet dan denken aan het geboorteproces van een vlinder, waarin leven zich door de nauwte wringen moet om levensvatbaar te kunnen zijn. Geregeld denk ik dat ook het menselijk sterven een doorgang is, op weg naar een nieuwe spirituele wereld misschien, of anders op het pad naar wedergeboorte in de zin van reïncarnatie. En tegelijk geloof ik niet dat we onder alle omstandigheden van het leven af moeten blijven. We aarzelen niet om alles te doen wat we kunnen om jaren of dagen aan ons leven toe te voegen. Misschien mogen we evenzo de vrijheid nemen om te bepalen waar het stopt. Persoonlijk ervaar ik hierin een dilemma, waarin ik op voorhand mijn weg niet zie. Maar ik voel wel vertrouwen dat ik, gaande mijn weg, mijn positie hierin duidelijker zal krijgen.
Pagina geschreven 29-3-2025