100
Op 12 september werd hij 100, mijn vader. Hij had zich verheugd op de komst van de burgemeester. Die nam ruim de tijd voor hem en zong mee toen mijn vader een paar maal spontaan een geestelijk lied inzette. Dat doet hij steeds vaker, een psalm of ander geestelijk lied inzetten. Hij kent ze nog allemaal en maar soms moet hij improviseren om de zinnen passend te krijgen. 'Voor alle goede gaven Heer', 'Geloofd zij God met diepst ontzag' en 'Als ge in nood gezeten' zijn wel zijn favorieten de laatste tijd.
De laatste weken werd hij geel. De huisarts vermoedde een obstructie in de galweg. Vanmorgen lag hij in het ziekenhuis op de onderzoektafel. Met blote buik zetten hij weer in 'Als ge in nood gezeten, geen uitkomst ziet, wil dan nooit vergeten, God verlaat u niet', enzovoort. Ze hebben hem het hele lied laten uitzingen. Hoe vaak zul je op de onderzoektafel zoiets meemaken? Of hij het gevoel heeft in nood te zitten? We denken van niet. Hij heeft geen pijn. Hij voelt wel dat hij aan het einde komt. Het lijkt erop dat hij hier klaar is en gereed voor vertrek. In het verleden, als ik weer bij hem vandaan vertrok, zei hij nog wel eens: 'Je weet het hè, als ik geroepen word, moet ik gaan.' En toen hem eens gevraagd werd wat hij zou kiezen, een plotselinge dood of een ziekbed, zei hij: 'Dat wilde ik maar aan de Heere overlaten. Als het maar een getuigenis mag zijn.'
Mijn vader. We vierden zijn 100ste verjaardag.
- - -