Met godsbeleving, het gevoel dat je God ziet of als een goddelijke stem hoort vanbinnen, is niets mis. Vermoedelijk komt het voort uit je eigen psyche die rust zoekt of iets tot eenheid heeft te brengen met het zelf. Ik ken ook godsbeleving. Bij mij is het het voelen van een nabijheid die veiligheid biedt en me bij tijden helpt het leven aan te kunnen. Als ik in de stilte ben en niets moet, komt die beleving vanzelf naar me toe. Ik noem het God, maar ik denk dat de bron binnen in mezelf ligt en dat die, in mijn geval, met name in de stilte tot leven komt. Ik zeg soms woorden tegen God, maar ook een zucht of een blik naar omhoog ervaar ik als korte communicaties met dat diepere deel in mezelf. Sommigen willen niet weten van goddelijks binnenin mensen, maar ik geloof dat het goddelijke in ieder mens zit. En ook dat het ruimte nodig heeft, rust, om ervaren te kunnen worden. Het is als een soort alomvattende kern in mij. Dat is anders dan een God buiten mij.
- - -