Al jong imponeerden de dingen van het geloof me. Ik herinner me mijn constatering dat Sinterklaas niet echt bestaat. Ik was verbijsterd over dat iemand waar ik zo in geloofd had in werkelijkheid niet meer was dan een verhaal. Maar God bestaat wel en de verhalen van de bijbel zijn waar, zo hield ik mezelf voor. Ik weet nog dat ik mijn moeder om bevestiging vroeg hiervan. En die kreeg.
Ik had bijna een leven lang nodig om te durven gaan beseffen dat de God die ik van huis uit meekreeg ook niet meer is dan een verhaal. Een verhaal waaraan mensen eeuwenlang hebben gesleuteld om het bij de tijd te houden. Omdat je je gesteund kunt voelen door een verhaal waarvan je zelf deel mag uitmaken. Omdat een verhaal je kan helpen jezelf en de wereld te begrijpen. Omdat een verhaal waarin je samen gelooft misschien wel eens waar zou kunnen zijn.
Ik ben het geloof niet kwijtgeraakt. Misschien zal ik het nooit kwijtraken. Het mysterie nam de plaats in van het verhaal en dat wat ik zelf ervaar de plaats van godsdienst. Vanuit twijfel en angst om mezelf niet te kunnen vertrouwen zocht ik jarenlang steun bij anderen. Ik deelde mijn beelden en ervaringen en in wezen dus mijn verhaal. Dat deed ik niet op de juiste plek en niet op de juiste manier. Ik zocht mijn steun bij diegenen die ervoor kozen hun eigen verhaal vast te willen houden en daarin verder te gaan. Ik bevroeg mensen kritisch en met de behoefte ook mijn eigen ideeën naar voren te schuiven. Die bracht ik dan bovendien niet altijd tactisch, soms wellicht shockerend. Dus werden mijn uitlatingen en schrijfsels me niet in dank afgenomen. Ik had tijd nodig om te leren zien dat met geloof en kiezen voor het vertrouwde verhaal niets mis is, als je daarin op je plek bent.
Ik merkte dat ik niet terug kan naar de weg die ik verlaten heb. Omdat ik dan mezelf en mijn ervaring zou ontkennen. Ik kies er vooralsnog voor om het mysterie heel te laten en daar in verwondering in te leven. Ik ben dankbaar voor de momenten van klaarheid die ik soms ervaar, waarin ik me deel voel in het grotere Geheel en tegelijk mijn eigen kleinheid besef in relatie tot de oneindige Grootheid die ik in zulke momenten zie. Ik merk dat dit genoeg voor me is en dat ik beter leven kan met vermoedens rond het mysterie dan met geloofsbeelden.
- - -