Vorige week donderdag kwam ik in Groningen op de fiets vanuit het centrum richting Stadspark. Ik wilde als gebruikelijk dat park oversteken, maar dit keer bleek dat per fiets niet mogelijk. In de richting Stadspark liep het verkeer vast en het zag zwart van de mensen die lopend daarheen op weg waren. Een handhaver adviseerde me om via het UMCG om te rijden, een vreemd advies overigens. Ik vond het onprettig tussen al die mensen en was blij toen ik een halfuur later de drukte achter me kon laten. Er bleek een soort concert, of in elk geval een muziekevenement in het park te zijn, want 's avonds woei het geluid uit over de woonwijk waar ik verbleef. Dat was gelukkig goed te ontwijken door het huis naar die kant goed af te sluiten. Wat tegenwoordig muziek heet, kan ik helaas vaak slechts als lawaai ervaren. Toen we die avond in de auto stapten om naar huis te gaan, merkte ik dat ik zo snel als mogelijk onder de deken van drenzend rumoer weg wilde. Ik realiseerde me plotseling fel niet normaal te zijn, anders dan de duizenden die nu in het anders zo rustige park genoten van wat mij juist onrustig en bijna angstig maakte. Ik vroeg me af of je misschien drugs nodig hebt om in zo'n evenement te kunnen overleven. Of een teveel aan alcohol. Ik weet het: ik ben geen man van feesten, ik drink niet, ik dans niet en ik mijd mensenmassa's. Dat ben ik. Niet normaal.
- - -