Mijn broer preekte vandaag in mijn woonplaats en was met zijn vrouw de voorbije nacht bij ons te logeren. Gisteravond moest het ervan komen. Na samen naar 'Nederland zingt' gekeken te hebben vroeg mijn broer me naar mijn geloof. Ik weet niets meer zeker en ik weet maar heel weinig. Ik zie onze wereld en de grote religies en ik denk dat God eigenlijk alles is en dat alles dus God is, kwaad zowel als goed. Want in dat krachtenveld immers komt alles wat wordt en zich ontwikkelt tot stand. In feite denk ik dat echt alles in onze mensenhanden is. Juist gisteren had ik in de krant gelezen over hoe Spinoza net zo dacht en er nog bij zei dat God zonder betekenis, mening en bedoeling is. Mijn broer als christelijk gereformeerd predikant geheel anders natuurlijk. Ik ervoer in het gesprek geen begrip of respect. Ik heb er mijn hele leven ten slotte over gedaan om te komen waar ik nu ben en ik ben mijn weg, denk ik, meer dan gemiddeld serieus gegaan. En wat ik los moest laten, verloor ik niet zonder twijfel en pijn. Nee, meer drong zich in ons gesprek aan mij het gevoelen op drastisch bekeerd te moeten worden. Want er is maar één weg ten leven, die via Jezus, de kern van het christelijke construct.
Ik had een onrustige nacht. Niet omdat ik wanhoopte aan mijn persoonlijke geloofsweg, maar omdat de onbuigzame houding van mijn broer, die met steeds nieuwe argumenten en theologische zekerheden kwam mij in de nacht terugbracht bij mijn moeder, die dikwijls meende met mij hetzelfde te moeten doen en daarin nog vasthoudender en dwingender was. Het geloof verstoorde de relatie tussen mij en haar of werd in elk geval gebruikt om die verstoring te rechtvaardigen.
Ik heb niets tegen het geloof van mijn broer. Ik vind het legitiem en geloof dat het net zo goed als mijn geloof aan het goddelijke, hoe dat ook gedefinieerd wordt, kan raken.