Vanmiddag moest ik voor en afspraak op pad. Mooi op tijd vertrok ik. Ik houd van op tijd vertrekken. Dan heb ik de tijd. Als ik niet op tijd vertrek, heeft de tijd mij. Zo voel ik dat. In mijn werkzame tijd heb ik genoeg haast gehad, heb ik genoeg naar de pijpen van de tijd gedanst. Dat had ik anders moeten doen.
Ik herken het bij veel medeweggebruikers: het gevecht met de tijd. En ik besef dat er niet eens veel nodig is om dat gevecht achter je te laten. Als ik voor die 50 kilometers een kwartiertje later vertrokken was, had ik ook gevochten met de tijd. Zo eenvoudig is het. Over die totaal 100 kilometer vooral autoweg verbruikte mijn auto 4,1 liter, voor de Toyota sjoemelsoftware gecorrigeerd 4,4 liter benzine. Als ik haast gehad had, was daar zomaar een halve liter en misschien meer bij gekomen. Een aardige bijkomstigheid, die bij navolging door miljoenen heel wat brandstof en CO2 zou besparen. Maar ach, 100 is niet genoeg en voor velen 130 ook nog niet. Waar bij een open spitsstrook bij Zwolle het bord 80 gepasseerd wordt, zakte ik terug naar 87 op de teller, 81 echte kilometers. De vrachtwagen achter me kwam me knipperend en claxonnerend bijna tot op de kont en in dit soort situaties geef ik om andermans irritatie en vooral mijn eigen veiligheid dan nog weleens een beetje extra gas. Maar omdat hij de inhaalmanoeuvre al had ingezet, hoefde dat vandaag niet.
Snelheidsovertredingen leveren de staat vele miljoenen op, zo las ik vanmorgen in de krant. Ik ben benieuwd of het maximum naar 100 terug zal ter wille van de uitstoot. Onder de VVD niet, verwacht ik. Te veel woorden belemmeren de daadkracht.
- - -