Ik zag de samenvatting van de feestelijkheden rond de kroning van koning Charles III, gisteren. Wat een pracht en praal in een land met, naar gemeld wordt, veel armoede. Wat een diepgewortelde traditie ook. De meeste mensen hechten aan tradities. Daarbij is de vraag of iets nuttig is, verrijkend, gezond of anderszins waardevol niet belangrijk. Mensen zijn gewoontedieren. Vaste levenspatronen en rituelen reduceren het angstniveau. Dat is goed en zinvol.
Ik zag ook mensen die te kennen gaven hun koningshuis een 'te dure hobby' te vinden. Dat zijn dan mijn woorden, want voor ons eigen landje ben ik ook die mening toegedaan. Die mensen vormen echter nog immer een kleine minderheid en zo kan het traditiespel nog altijd doorgang vinden. En eerlijk gezegd: ik betwijfel ook of het uitbannen ervan een betere maatschappij zou opleveren.
In al die plechtigheden viel me de sterke religieuze basis ervan op en vooral de belofte van Charles er niet op uit te zijn zich te laten bedienen, maar zelf te willen dienen. Dezelfde opdracht die ik ook hoorde bij het huwelijk van onze koning Willem-Alexander en Máxima. Als dat eens waar mag worden ...