Mijn zielsverwante zus schreef me naar aanleiding van mijn vorige stukje 'De dood'. Een paar citaten uit haar mail neem ik over, en: hoe rijk is het een zielsverwante zus te hebben!
Wat gun ik jou, wat gun ik ons, ruimte om te zoeken in plaats van gevonden te hebben, ruimte om te verdwalen. Dan heb je vaak de mooiste ontmoetingen en ontdek je de kostbaarste dingen.
Wat gun ik jou, wat gun ik ons, een open oor dat ons hoort en een open hart dat oordeelloos kan luisteren; het geheim is geen geheim meer als het wordt gekend ...
Ik lees soms op de site 'Sporen van God'. Soms, opeens zie ik een spoortje, altijd op plekken waar ik het juist niet verwacht. Dit gedicht staat onder het kopje 'Literatuur'. Het is van Rutger Kopland (uit de vijfluik 'Die Kunst der Fuge'):
Het dwaalt, vloeit samen, valt uiteen, verdwijnt,
en het herhaalt zich, alsof er steeds weer iets
–
moet worden gezocht, gevonden, verloren, gezocht,
alsof er steeds weer iets moet, iets moet zijn
–
voor het verdwijnt en daarna.