Zo lang op aarde
Hij zit te slapen als ik binnenkom. Maar hij is tevreden, zoals altijd. Niemand kan het beter hebben dan hij. Er ligt een boekje waarin een foto waarop hij als jonge man zit te melken, een lange pijp in de mond. Dan komen de koeienverhalen, vooral die uit de oorlog. Hoe er geëvacueerd moest worden naar Lekkerkerk en hoe hij een hele nacht op een boot met meer dan negentig koeien onderweg was. Er zijn meer van dit soort verhalen, maar ze schieten hem niet te binnen vandaag. Wel die van een voettocht met twee koeien naar Wageningen, om ze voor de Duitsers te verbergen. Want die Duitsers aten alles op als ze de kans kregen. De verhalen zijn langzaamaan belegen, maar door de tijd ook aangezet. Nadat de Duitsers waren binnengevallen, capituleerden ze op 10 mei 1940, meent hij. Maar hij laat zich gemakkelijk corrigeren. Het waren immers de Nederlanders die op 15 mei capituleerden.
Ik lees de kaarten die hij kreeg voor zijn 98ste verjaardag nog eens voor. Ontroerend is deze tekst van een achterkleindochter van nog geen acht jaar oud: 'Ik wens u een fijne nieuw levensjaar gewensd en ik vind het zo bijzonder dat u zo lang op aarde blijft. Groeten, A., u achterkleindochter.'
Het is rustig aan zijn tafel in de eetzaal. De mevrouw die vaak tegenover hem zat is na mijn vorige bezoek plotseling overleden. Twee andere dames zijn ziek. Maar het eten smaakt hem weer prima.
Na zijn middagslaapje gaan we eropuit, een ijssalon met reputatie kennen we. IJs is geen probleem voor mijn vader. Als we langs het tehuis rijden waar zij woonde , informeert hij naar de vroegere vriendin van mijn moeder. Even weet hij niet meer dat ze inmiddels overleden is. Zoals steeds meer tijdgenoten overleden zijn. Misschien wel bijna alle.
Alfab. index --- Home
Pagina gemaakt 25-9-2017.