Ik zie haar voor 't eerst. Ik weet dat een paar eerdere pogingen bij collega's op niets uitliepen. Ze gaat zitten. Ik ook. Mijn gevoel zegt me te zwijgen.
Ze kijkt, hapt naar lucht, zakt terug. Ze komt opnieuw: 'Als u maar weet dat ik er niet over kan praten!' Het komt vlakbij, voel ik. Ik heb nog geen woord gezegd.
'Ik kan niet praten', zegt ze na een minuut. 'Hoeft ook niet', zeg ik.
Even nog is het stil. Ze kijkt, verwonderd, wat angstig. Dan barst een bom en vloeit haar verhaal van kinderjaren vol gruwelijke incest uit. Ze huilt als een dier in doodsnood. Ze hapt letterlijk naar lucht. Even ben ik serieus bang dat ze een hartinfarct zal krijgen.
Na een minuut of twintig is ze leeg, voor 't eerst in haar leven. Drie woorden heb ik gezegd: 'Hoeft ook niet.'
'Dit weet niemand', besluit ze. 'Maar nu ga ik het ook aan mijn man vertellen.'
Ze blijkt een sterke vrouw. Ze bouwt zich een geheel nieuw leven op. Een korte tijd mag ik daarvan getuige zijn. Dan heeft ze me niet (meer) nodig. En dat is goed.
- -