Het was twaalf uur. Ik kwam terug van de wachtkamer en mijn cliënt was niet gekomen. Zo gaan wel meer mensen met hulpverleners om als ze zelf de rekening niet gepresenteerd krijgen. Ik zette me aan wat administratieve werkzaamheden.
Toen verscheen de collega van de kamer naast de mijne in de deuropening en vroeg of hij binnen kon komen. We gingen zitten en hij was stil, terwijl hij me van top tot teen opnam.
'Jij hebt dat ook hè, zo'n calvinistische opvoeding van Heb uw naasten lief als uzelf?'
Ik keek hem niet begrijpend aan. Hij herhaalde zijn vraag.
'Ja, dat ken ik wel', reageerde ik toen.
Opnieuw nam hij me op, van top tot teen. 'Nou', zei hij toen, 'dan hebben ze van jou niet veel te verwachten.'
Het kwartje viel, wat zeg ik, ineens zag ik hoe ik gewend was geraakt te werken. Hoe ik daarin totaal niet voor mezelf zorgde. Hoe ik vanuit calvinistisch oogpunt dus ook niet wat voor een ander betekenen kon.
'Gaan we lunchen?', zei hij. En vanaf die dag lunchte ik in de kantine.
- -