Hangjongeren Ezinge
Ik tref ze nabij de hervormde kerk. Ze hangen wat rond. Kijken naar een paar jongere kinderen, die zich op de lager gelegen ijsbaan een weg door het (on)kruid banen. Als ik groet, willen ze wel praten. 'Vervelen jullie je?', vraag ik. 'Voor de hangjongeren is hier niets', reageren ze. Eén van de drie wijst op het groepje op lager grond scharrelende dreumesen. 'Vroeger kwamen we overal, zoals zij daar. En voor hen is er een speelplek. Maar voor ons is er niets.' Ik schat dat het stel net de basisschoolleeftijd te boven is en zijzelf blijken met hangjongeren de groep tussen 12 en 18 te bedoelen en in elk geval rekenen ze zichzelf tot de groep. 'Je zou de gemeente eens een brief of een mail kunnen sturen', suggereer ik. Maar dat blijken ze al eens gedaan te hebben. Nee, de gemeente zal echt niets voor ze doen, zoveel is ze wel duidelijk. Ze zitten er lelijk mee: geen kind meer en ook niet oud genoeg om zelf wat creativiteit te ontwikkelen. Ze zijn een achtergestelde groep, dat vinden ze nadrukkelijk. 'Toch zie ik jullie niet echt kattenkwaad uithalen', probeer ik en dat beamen ze. 'Een brommer, dat zou gaaf zijn', meent één van de drie, 'lekker wegscheuren.' 'Waar zou je heen gaan?', vraag ik. Een oom in Wehe den Hoorn zou hem in dat geval tegemoet mogen zien. Dan komen de mobieltjes tevoorschijn, want dat je niet de hele dag kunt gamen, moeten ze toch ook nog even kwijt en ook dat het eigenlijk vervelende dingen zijn, die mobieltjes, dingen waar je ook niet wijzer van wordt. Of ze nog op vakantie gaan, vraag ik. Twee van de drie zullen nog gaan, nee, niets spectaculairs. De derde heeft wat vakantie betreft niets in het verschiet. Ik vraag of ik een foto van ze mag maken en daarvoor gaan ze graag even in de houding. Of ze de foto willen hebben, vraag ik. Geen belang bij, dus. Als wij op het bankje waar zij te groot voor zijn zijn gaan zitten, komt er toch nog actie. Eén van de jongens vertoont ons zijn acrobatiek op de mountainbike. Ongevraagd en gratis en voor niets. Ach, die gemeentes. Het gemeentehuis heeft hier allang een nieuwe bestemming. Ik vraag me af of ze weten waar hun gemeentehuis nu staat. Aardige jongelui, weinig ondernemend nog en bepaald ontevreden met wat geboden wordt. Maar ik heb het sterke gevoel dat er geen kwaad bij zit en dat het bijna vanzelf goed gaat komen.
- -