De jonge moeder van het kleine jongetje huilde voortdurend. Ik was er een paar dagen achter elkaar elke dag geweest, maar altijd was ze totaal over de toeren. Ik maakte me zorgen om het kind. Ik had de man gesproken. Hij was me te onverschillig. Ik was bang dat hij haar mishandelde. Toen besloot ik langs te gaan bij zijn ouders. Voorzichtig informeerde ik naar het karakter van hun zoon. Ze waren op de hoogte van de problemen. Maar zij vonden dat ik er weg moest blijven. Dat ik er niets te zoeken had.
Ik bleef moeite doen om duidelijker te krijgen wat er speelde. Ik probeerde oplossingen te vinden om de jonge vrouw opgenomen te krijgen. Toen belde tussen de middag de moeder van de man. 'We stappen nu in de auto en we schieten je hartstikke dood!' En weg was ze van de lijn. Ik was druk die middag. Even was ik me bewust dat ze er na een halfuur zouden kunnen zijn. Toen vergat ik ze. Pas toen ik na vijven het gebouw verliet, dacht ik er weer aan. Ze waren dus niet gekomen. Ik lette op weg naar mijn auto wat extra op. En 's avonds thuis hield ik wat meer het raam in de gaten. En dat was het. Vandaag de dag had ik aangifte moeten doen van bedreiging. Maar daar hadden we in die tijd nog geen last van.
- -