In het nieuws: David Maasbach, opvolger van Johan Maasbach, in Den Haag. Ik ben ooit op hun blad geabonneerd geweest. Ik ken het gebouw. Ik ken de principes. De bijbel is het enige woord van God, uit de hemel gegeven. Dat is zekerheid nummer 1. In vroeger tijd sprak het onderwerp gebedsgenezing mij aan. Wie bidt, ontvangt. Ik bad niet eens voor mezelf. Ik bad voor m'n moeder. Ik miste een gelukkige moeder. Voor een kind is het geluk van zijn of haar ouders belangrijk, misschien zelfs een voorwaarde om zelf gelukkig te kunnen worden. Zij bad zelf mee en niet zo weinig ook. Daar ben ik van overtuigd. Als bidden had kunnen helpen, dat was die hulp hier op z'n plaats geweest. Ik leerde wat mijn moeder weigerde te accepteren. Dat bidt en u zult ontvangen niet waar is. Ik was 22 of 23 toen ik er haar over schreef: 'Bidt en u zal gegeven worden is niet waar. Bij mij in elk geval niet.' Daarmee werd ik afvallige en moest ik bekeerd worden. Zelf geloof ik overigens elke dag bekeerd te moeten worden of beter: me te moeten bekeren. Maar op een keer mag je toch conclusies verbinden aan wat je zelf ervaart aan het goddelijke? Zolang ik wilde ontvangen, ervoer ik stilte, een zwijgende God. Totdat mijn beeld van God kantelde en de persoonlijke God in de zin van God als persoon voor mij voorbij ging. Ook Jezus ging daarmee voorbij. Ik besef nu dat dat het moment was, waarop ik had kunnen stoppen me christen te noemen. Dat moment kwam bij mij pas heel veel jaren later. Want jaren heb ik me ingespannen in een oecumenische kerk in een pogen de oecumene over de muren van het christendom heen te tillen, zodat ook ikzelf er nog bij zou kunnen horen. Ik was toen al ouder en ik deed er langer over om te leren inzien dat ook dat verlangen en die hoop niet redelijk waren. De wortel van het christendom gaat te diep dan dat de kern ervan verloochend zou kunnen worden.
En nu weer Maasbach in de actualiteit. De bijbel, dus God vraagt om met je familie te breken als die tussen jezelf en God in zou staan. Een verschijnsel dat kenmerkend is voor sektes. Te zien op welke manier dat gepreekt wordt ... ik griezel ervan. Hij zal zeker veel aanhang vinden, die Maasbach. En als dit geloof broodnodig houvast geeft en helpt de angsten te reduceren, is er ook niets op tegen. Alhoewel, gezinnen vallen uiteen, relaties worden verstoord. Dat kan toch niet goddelijk zijn?
Er is niets mis met christendom, zolang je er op je plaats bent. En zolang je geloof je niet dwingt anderen hetzelfde te doen geloven. Want daar ligt de basis van alle relationele ellende die principes van de bijbel, door Maasbach verwoord, veroorzaken. Voor mij is dit geen Woord van God. Ik kan er niets goddelijks aan ervaren. Het goddelijke is voor mij dat wat me innerlijk raakt, rust geeft en vrede. Ik hoef om dat te vinden slechts stil te worden, ruimte te bieden en dan vult het me automatisch, dezelfde stille, zwijgende God.
Ik besef dat mijn geloof voor sommigen godslasterlijk is. Ik vraag diegenen om te bezien of dat oordeel zou kunnen samenhangen met eigen vragen over wat waar is en wat niet. Pas als je conclusies durft te trekken vanuit wat je zelf aan het goddelijke ervaren kunt en wat dus niet, komt er ruimte voor dat goddelijke en daarmee ruimte voor je medemens. Of je je christen noemt of dat niet meer kunt, doet er niet toe. Als je in je ruimte staat, ben je deel van het goddelijke.
- -