Mijn moeder overleed vrij plotseling, in 2001, een dag voordat ze 56 jaar met mijn vader getrouwd zou zijn.
In de herinneringsdienst in de christelijke gereformeerde kerk mocht ik, als oudste zoon, ook wat zeggen. Een paar fragmenten daarvan:
Mama heeft een paar jaar voor haar plotselinge sterven zelf eens opgeschreven dat ze op haar overlijdensbericht deze tekst wilde: 'Here, bij U schuil ik.' Toen mijn vader zijn vrouw voor de laatste maal naar het ziekenhuis had gebracht, las hij, thuis teruggekomen, in zijn dagboekje voor die dag: 'Wie in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, vernacht in de schaduw des Almachtigen.'
Maar tranen zuiveren de ziel, moet u maar denken. Mijn tranen zijn niet alleen tranen van verdriet, ze komen voort uit de verwondering over het wonder van leven en dood, van lichaam en geest, van mens en God.
Mama heeft geen makkelijk leven gehad, kon het zichzelf ook niet makkelijk maken, vanaf haar begin al niet. Toen ik een paar maal in het ziekenhuis een tijdje met mijn hand op haar hoofd bij haar zat, kwamen er heel wat herinneringen. Ook door haar en door haar strijd met het leven, werd ik die ik geworden ben en dat is goed, heel goed. Zo kan ze, nog na haar dood, meer moeder worden.
- -