Vier dagen later
En nog weer kan het minder. Het is precies zoals
Trix, mijn vrouw, al eens zei: 'Sina drinkt de beker tot de
laatste druppel leeg.' Voor het eerst zei ze me vandaag dat ze
eraan toe is, dat ze dood wil. En omdat ik het gevoel heb dat
ze dat steeds weer wil horen, zei ik haar opnieuw dat ik geloof
dat ze het na het sterven beter zal hebben. Ze lijkt er klaar
voor te raken, goddank! Haar krachten vloeien steeds meer weg.
Weldra zal ze zich over kunnen geven.
Eén keer heb ik Sina zien huilen. Dat was in het
ziekenhuis, toen we terugliepen naar de parkeerplaats, nadat we
haar stervende peettante hadden bezocht. Ik wilde dit bezoek
per se. Ik wilde minstens proberen Sina de confrontatie met de
dood, waar ze zo als de dood voor was dat ze nog weer langer
geleden het sterven van haar eigen moeder ontkende en ik haar
dus ook niet mee kreeg naar haar begrafenis, aan te leren gaan.
Vandaag heeft Sina mij zien huilen en kon ik haar uitleggen
dat dat niet was omdat ze dood zal gaan, maar om hoe ze dood
moet gaan. Sina heeft, zo lijkt het, in korte tijd veel aan
wijsheid gewonnen. Sommigen om haar heen misschien ook wel.
Toen namen we weer afscheid. Ik hoop voor de laatste keer. Dat
gun ik Sina zo! Voor het eerst gaf ik haar een zoen.
We spraken nog even twee dames van de terminale thuiszorg. Van
23 tot 07 uur is er iemand bij Sina. Dat is goed. Het is
vrijwilligerswerk, overigens. Er zijn mensen die zulke dingen
voor anderen doen!
- -