In het restaurant in het Groningse stadje bestellen we een spekpannenkoek en warme Chocomel. De bediening is vlot en correct. De Chocomel is lekker heet en dat maak ik ook wel anders mee. Fijn op zo'n koude zomerdag! De slagroom is echt en niet van die spuitbusrommel voor gelegenheden van het snelle geld. De pannenkoeken komen vlot en zijn ook oké. Een groepje mensen is aan het tafeltje naast ons neergestreken, maar wordt als mevrouw ons vraagt of alles naar wens is schijnbaar niet gezien. Mevrouw heeft het druk met haar ijsloket. En dat duurt het groepje te lang, zodat ze besluiten hun heil elders te zoeken.
Als ik afreken, merk ik op dat mevrouw kennelijk spitsuur heeft aan haar ijsloket. 'Ja', zegt ze, 'en je kunt wel personeel gaan bellen, maar die komen nu toch niet.' En spontaan: 'Ik heb die mensen wel weg zien gaan omdat het ze te lang duurde.' Het lag me voor in de mond, maar ik wist me ditmaal in te houden. Bijna had ik gezegd: 'Als u ze nou heel even had gezegd dat u er alleen voor staat, maar zo gauw mogelijk de bestelling zou komen opnemen ...' Want we hadden het duidelijk gezien: terwijl ze naast het tafeltje stond, probeerde ze de nieuwe gasten juist niet te zien. En die voelden dat heel goed.
Als je gezien wordt en je welkom voelt, valt haast zomaar van je af. Toch?
- -