Het bleef niet bij de folders. 'Trouw' was toen een middagkrant en jarenlang heb ik een wijk gehad. Ook mijn broertjes hebben een periode een wijk gedaan. 's Zaterdags werd het abonnementsgeld opgehaald, persoonlijk aan de deur: 61 cent per week. Als bezorger kreeg je daar nog niet een dubbeltje van voor een week bezorging. Je had wel altijd ongeveer 10 kranten te veel en soms kon je een los nummer verkopen voor een dubbeltje bij een officiële losnummerprijs van 15 cent. En dan 'de Vallei', een regionale krant die ik een periode ook in een gebied ver achteraf bezorgde. Zo ben ik nog wel eens door wakende honden gebeten. Ik moest gewoon leren dealen met die beesten. Ik herinner me dromen waarin ik wakker schrok omdat ik meende dat ik een hele krantenwijk vergeten was, misschien wel twee dagen achter elkaar!
Er was een tijd dat ik met pakjes kauwgum en dat soort spul bij winkeliers langs moest, om te proberen bestellingen te plaatsen. Dat lukte me maar zeer beperkt en lang ben ik er niet mee doorgegaan, denk ik. Wel meerjarig was de activiteit van zaden, bloembollen, heesters en bomen die ik voor 'Turkenburg' uitventte. Dus folders bezorgen, bestellingen ophalen en bestellingen afleveren.
Het ijswagentje van de heer Jamin mag ik niet vergeten. Ik moet wel minstens veertien geweest zijn toen dat begon. Mooi weer betekende vanaf dan met de ijswagen erop uit. Een 'dubbeldik' kostte 10 cent, een 'dubbeldik choco', die heette officieel een 'dubbeldik puur', 15 cent en een tonnetje 20 of 30 cent. Met een groot mes werden de ijsjes van 10 cent doorgesneden. Tussen twee ijskoekjes werd zo'n half ijsje dan voor 5 cent verkocht. Ik heb soms zelfs wel voor zo'n honderd gulden verkocht en zelf kreeg ik tien procent van de omzet.
We waren een actief gezin, om zo te zeggen.
- -