- -
Vrij of gebonden geloven?
Er zijn in Nederland meer mensen gelovig zonder dan met een
kerklidmaatschap. Vijfentwintig procent noemt zich kerkelijk
religieus en net iets meer voelt zich ongebonden spiritueel.
Dit blijkt uit het onderzoek van bureau Motivaction dat
gisteren is gepresenteerd door de Wetenschappelijke Raad voor
het Regeringsbeleid (WRR).
De rol van religie in het openbare leven is groeiende, volgens
sommige deskundigen door de grote instroom van immigranten. De
Amsterdamse burgemeester Job Cohen wees op de tot vervreemding
leidende verkruimeling van het christendom. Hij ziet voor de
overheid een rol in het geven van binding.
Het lijkt me dat in z'n algemeenheid de kerk terrein verliest
aan de soloreligieuzen. Dat is betreurenswaardig. Als ze meer
ruimte zou inruimen voor luisteren in plaats van preken en haar
dogmata zou kunnen laten varen, zou ze wellicht onderdak kunnen
bieden aan de helft van de Nederlanders. Beide groepen, de
kerkelijken en de soloreligieuzen, zouden elkaar kunnen
verrijken. Het is jammer dat het, als het om geloven gaat, zo
gemakkelijk een welles en nietes spelletje wordt, terwijl
verschillende belevingen toch ook naast elkaar moeten kunnen
bestaan.
N.a.v. artikel in 'de Volkskrant', 20 december 2006, van
Remco Meijer
Cirkelgang
Alles heeft een eigen cirkelgang. Het is momenteel nog herfst,
de meeste bladeren van de bomen hebben losgelaten en het leven
beëindigd. Aan het hout vind ik al de nieuwe knoppen, voor
de nieuwe ronde, als het weer voorjaar wordt. De zon gaat op en
de zon gaat onder om na een vaste tijd opnieuw op te gaan. Het
water regent uit de hemel, balt zich samen tot rivieren,
verdampt en keert in de hemel terug om opnieuw te vallen. Alles
wat gaat, komt zo terug. Dat is de natuur. Er zijn mensen die
geloven dat de mens aan deze cirkelgang niet meedoet. Ik behoor
niet tot hen.
We zien elkaar terug, niet alleen tijdens één
enkel leven, ook door meerdere levens heen. Mijn moeder kan
terugkeren als kleindochter, mijn grootvader als broer. Maar
het kan ook verder af natuurlijk. Als we met elkaar iets niet
hebben uitgewerkt, zien we elkaar terug. Zo eenvoudig geloof ik
dat het is. Er zijn steeds meer mensen tegelijk op aarde. Het
lijkt dat de tijd aan gene zijde is ingekort en dat
mensenzielen steeds sneller na het vertrek vanhier weer
aantreden. Tegelijk is onze aarde kleiner dan ooit: alles is in
kaart gebracht en te bereizen. Er is een soort samenballing van
goddelijke energie in al die mensen die er uiteindelijk op uit
moet lopen dat er vrede komt, dat er eenheid is, dat we samen
één zijn. Dat lijkt voorwaarde om met z'n allen
samen te kunnen smelten in de goddelijke bron waaruit we
voortkwamen.
Dit zijn mijn beelden van het goddelijke. Leg ze naast u neer
als u ze niet tot eenheid weet te brengen met uzelf. Wellicht
zijn er meer waarheden naast elkaar. Noch u, noch ik hoeven het
bij het verkeerde eind te hebben. Sterker nog: als uw beelden
tot eenheid zijn gekomen met uw diepste zelf, dan zijn ze
juist. Wij allen zijn mensen van het goddelijke. We doen er
goed aan ons dat voor zowel onszelf als voor ieder ander bewust
te zijn.
Toeval?
Een droom kan soms je leven of je levensvisie veranderen. Enkele jaren geleden schreef ik over een droom van nog weer jaren daarvoor. Sinds die droom voel ik hoe eenvoudig de dingen van leven en dood moeten zijn, zonder ze inhoudelijk te kunnen invullen.
Als ik begin wakker te worden, droom ik en ik zie hoe alles van het leven en van God in elkaar steekt en wat doel en zin van alles is. Ik zie het heel helder en ik ben verbijsterd over de eenvoud en de vanzelfsprekendheid van het grote geheel. Maar ik ben aan het wakker worden. Eén ding wil ik: dit weten wil ik vasthouden. Ik doe dus alles wat ik kan om het vast te houden, maar tegelijk voel ik hoe ik tijdens de momenten van wakker worden alles toch moet verliezen: ik kán het gewoon niet meenemen naar het bewustzijn. Dan zit ik op rand van m'n bed. Ik probeer nog steeds terug te halen wat zojuist uit me wegvloeide, maar het lukt me niet. Het is weg. Ik besef dat het weten me in z'n eenvoud te groot zou zijn om verder te kunnen leven. Eén gevoel blijft over en is in me gebleven in m'n latere jaren: zo simpel, zo vanzelfsprekend, zo eenvoudig is het dus!
Toeval bestaat niet. We ontmoeten in ons leven wie we hebben gepland te ontmoeten, op het juiste moment. En als we om wat voor reden dan ook op dat moment toch niet klaar zijn voor de levensles die de persoon van zo'n ontmoeting ons zou kunnen leren, ontmoeten we diegene opnieuw, desnoods steeds weer. Of er komen nog weer andere mensen op ons pad met het leren van dezelfde levensles als doel. Ontmoetingen, gebeurtenissen, ongelukken, vreugde en pijn vallen ons toe, volgens een plan, een soort script dat wellicht door onszelf geschreven werd. Ons hele leven valt ons toe. Alleen, we accepteren onze belangrijke momenten vaak zo moeilijk, we zijn uiteindelijk vaak ook zo afwerend om ons leven op onze tijd weer uit handen te geven ... We hechten aan het leven, aan ons lichaam, aan de mensen om ons heen. Het is net alsof het goddelijke plan er helemaal niet is.
Als u en ik iets uit te werken hebben vanuit dit of vanuit een vorig leven, dan hebben we in ons levensscript de juiste tijd en de juiste plaats van ontmoeting of confrontatie vastgelegd. Maar kennelijk zijn sommige ontmoetingen toch nog te vroeg gepland. Ze zijn er al als wij nog niet zover zijn. Wonderlijk genoeg is daarin in ons script voorzien. Kent u dat: mensen rondom die u door de jaren heen op onverwachte momenten steeds weer treft? Let dan op: er is wellicht een les voor u te leren. Of u heb die ander een les te leren. Er is een doel; de ontmoetingen of confrontaties zijn niet toevallig. En als we wat we elkaar te leren hadden voorbij laten gaan, er niet aan toekomen, dan zien we elkaar terug, in de volgende ronde.
PS 12-2022: Als ik dit nalees, klinkt het te stellig. Het was mijn beeld toen ik dit schreef. Of het klopt, ik weet het niet. Misschien hoop ik het.
- -