Voor mijn gevoel zijn maar weinig mensen om me heen kritisch bezig met bijbel en christendom. Waarom dat mij kennelijk wel in het bloed zit, vraag ik me soms af. Opgroeiend paste het christelijke geloof me wel, alhoewel ... Ik herinner me hoe ik als puber en jonge adolescent in een christelijk gereformeerd jongerenblaadje artikelen schreef over de kinderdoop, die volgens mij niet bijbels was, omdat ik daarin alleen over de doop las in relatie tot geloof. Nu kan ik erom glimlachen, maar toen werd dominee erbij gehaald om mij op andere gedachten te brengen. Ik paste me aan en deed al relatief jong belijdenis. Toen ik 21 was, schreef ik in een brief aan mijn moeder (een brief ja, het was 50 jaar geleden een heel andere tijd!) dat 'Bid en zal gegeven worden' bij mij niet werkte. Het werkte ook niet. Ach, ik heb heel wat strijd met mezelf en ook wel met m'n moeder gevoerd. En misschien was het belangrijkste gebed dat nooit tot verhoring kwam dat om een gelukkige moeder.
Bij tijden voel ik nog altijd behoefte mijn geloofsbeelden te verwoorden en te delen. Omdat ik altijd weer hoop dat ik me zo duidelijk zal kunnen maken dat ik begrepen word. Misschien stoot de toch wel kritische insteek die ik heb mensen af. Misschien beangstigen mijn stukken, ook al benadruk ik dat ik de waarheid niet in pacht heb en slechts schrijf vanuit vermoeden.
Dat van me willen laten horen heeft natuurlijk met m'n eigen neuroses te maken. Iemand die evenwichtig in elkaar zit en emotioneel tot rust is gekomen, zal niet de behoefte hebben eigen ideeën en beelden naar buiten te brengen. Wie in harmonie is, hoeft niet zoveel meer. Ik ben zover kennelijk niet.
- -