Naar God
Het was op 11 december 2017 dat ik in de hitte van de dag besloot door te klimmen. Trix en ik, we waren naar de 'Hooiberg' gereden, de hoogste berg ongeveer midden op Aruba. Samen waren we een stuk omhoog geklommen. Toen er een overkapte rustplek was, besloot Trix niet verder te gaan. Maar ik ging door. Er was daar verder niemand. Geregeld stopte ik om het eiland te overzien en uit te rusten.
Boven was ik helemaal alleen. Nou ja, op wat geiten na.
Ik kon vrijwel het hele eiland overzien. Ik zat daar, op de bovenste trede van de trap. Opnieuw gebeurde wat ik ken van momenten van stilte en alleen zijn. Ik noem het God. God, het onnoembare en voor mij onbevattelijke kwam nabij. Ik zei in mezelf en voor God dat ik niet kon geloven dat er geen God is en dat alles hier dus toevallig zou zijn. Ik voelde het als een geloofsbelijdenis, een aanvaarding dat er een macht is die wij niet kennen, maar kennelijk wel kunnen ervaren. Ik stortte mijn hart uit, zoals dat heet. Noemde ook namen van mensen die me na aan het hart liggen en ik liet mijn gevoelens vrij. Dat werkt in wat ik bidden noem voor mij beter dan woorden. Gevoelens vrij laten.
Ik weet steeds minder hoe het zit tussen God en mensen en geloof steeds meer dat we ons als christenen ook maar alleen een beeld gevormd hebben van hoe het in elkaar zou kunnen steken. Als een mantra herhalen we de woorden die ons beeld bevestigen. Ik geloof dat daar niets mee mis is, alleen: voor mij werkt het niet meer. Met het vervagen van mijn beelden, groeide voor mij het mysterie. Ik ervaar dat als goed. En ik kan niet geloven dat er geen God is, hoe of wat dan ook. En evenmin dat alles hier toevallig is.
-