Gisteren deed zich een situatie voor, waarin ik ruimte vond over mijn geloofsbeelden te vertellen. Ik werd me bewust dat ik veel terughoudender geworden ben wat betreft mijn praten daarover. Het is kennelijk minder belangrijk geworden anderen van mijn visie te overtuigen, want ieder gelooft vanuit eigen geschiedenis en op eigen frequentie en dat is goed zo. Maar ik ervaar het ook als goed om, wanneer de ruimte zich voordoet, toch iets daarvan te delen. Zo kun je elkaar ervaren in de eigen afweer van wat niet tastbaar is, in de eigen zekerheid die misschien wel slechts op traditie is gebouwd en in het persoonlijke zoeken naar wat nog nooit gevonden of zelfs maar vermoed werd.
Vandaag heb ik mijn vier voorafgaande stukken nog eens doorgenomen. Ik merk dat er rust in mijn geloofsbeelden is gekomen, dat daarin niet zoveel meer verandert. Maar vooral merk ik in mezelf het groeiende respect voor wie zich goed en geborgen voelen bij de wijze van geloven die bijvoorbeeld van huis uit werd meegekregen. Als mijn geloofsbeleving dan op vitale punten afwijkt, deert dat me niet meer. Het valt me ook op dat ik voor mezelf minder zekerheid ontleen aan mijn geloofsinhoud. Veel meer heeft mijn geloven zich ontwikkeld tot een intuïtief vermoeden. Dat is voldoende voor me. Daarmee kan ik toe. Het zou me oprecht verbazen als het allemaal uiteindelijk toch geheel anders zou blijken te liggen dan zoals ik het vermoed heb. Ten slotte valt me in de vier herlezen stukken op dat ik zes jaar geleden hier en daar nog behoorlijk stellig was en mijn visie toch in zekere zin als waarheid poneerde. Ik zou het nu wellicht anders schrijven. Meer zou ik het vermoeden in mijn beelden benadrukken en mijn zoeken en ook mijn onzekerheid. Want nog altijd is er ruimte in mijn leven om te veranderen, nog altijd kan een mens, een gebeurtenis of een ervaring op mijn pad of in mijn ziel komen die mijn hele verhaal op z'n grondvesten zal doen schudden en mij noodzakelijkerwijs zal dwingen tot een nieuwe positiebepaling voor wat betreft mijn geloven en bijvoorbeeld mijn visie op leven en sterven. Die openheid en die ruimte voelen goed.
Gert Hardeman
-