Ik (her)las het 'Bloed-boek' van Dimitri Verhulst. Hij volgt daarin de bijbelse geschiedenis tot en met Mozes. Dat wil zeggen: het verhaal wordt in grote lijnen in een soort van hedendaagse taal vertaald, gecompleteerd met de kritische kijk erop van de verteller, die hier en daar ook niet aarzelt wat uit de eigen fantasie ontsproten sappige details toe te voegen, wat het boek tot een roman maakt, waarin de nodige ruimte is ingeruimd voor een preoccupatie met seks en voortplanting.
Ik las het boek, zo zou je kunnen zeggen, met rode oortjes. Het greep me aan, omdat ik zelf ook nogal kritisch sta tegenover de bijbelse waarheden en vooral tegenover alle geweld in die eerste bijbelboeken. De God van het Oude Testament is in mijn visie een gewelddadig en wraakzuchtig God, heel anders in elk geval dan de goede God zoals die vandaag de dag in kerken gepredikt wordt.
Het boek is in tweeën verdeeld. Het eerste deel wordt gebracht als een soap, met zich immer herhalende gedragspatronen van de mensen zowel als van God. Het tweede deel, 'Mijn veldtocht', is geschreven vanuit het perspectief van de mens Mozes, kritisch kijkend naar het volk, naar God en ook naar zichzelf.
De bijbel neem je aan voor waarheid, als woord van God, of je kijkt anders en ziet een verzameling mensenboeken van mensen die ooit getracht hebben iets van hun beleving van het goddelijke in die boeken op te tekenen. Dan plaats je het in het perspectief van tijd en cultuur en van de evolutie van de mensheid. Dat is hoe ik ernaar kijk, tegelijk beseffend dat zeer velen door de eeuwen heen zich geijkt hebben aan die oude boeken en daarin ook steun vonden. En dat is nog altijd zo.
Pagina geschreven 7-9-2025