Februari 1956. Ik was 9. Mijn oma vierde haar 70ste verjaardag. Het was geweldig koud. Mijn moeder besloot dat we die avond met de taxi naar opoe, zoals we haar noemden, zouden gaan. Dat zou betekenen dat we met zes kinderen, inclusief twee baby's, en twee ouders in de taxi gezeten hebben. Maar misschien ging mijn vader toch op de fiets? Ik weet het niet meer. Je zat niet vaak in de auto in die tijd. De ruiten bevroren aan de binnenkant en de chauffeur reed bij de apotheek langs om glycerine te halen. Dat zou tegen de aanslag op de ruit in moeten werken. Met een klein kijkgaatje voor de chauffeur en veel gepoets daarover kwamen we ter plekke.
Wat me erg bijgebleven is en diepe indruk op me maakte, is dat opoe die avond meende dat dit toch wel haar laatste verjaardag zou zijn. Ze voelde zich oud. Misschien hoefde het voor haar niet meer(?), alhoewel ze uiteindelijk 92 werd.
We zongen als kinderen die avond een lied, misschien door mijn moeder gemaakt? 'Al 70 jaren heeft God u gespaard', herinner ik me.
De terugrit naar huis herinner ik me niet. Die zal minder spectaculair geweest zijn of ik was te moe.
Deze week werd ik 71. Vandaar.
- -