Het zijn nogal verschillende golflengtes, die van mensen met en zonder geloofszekerheid. Maar ook binnen elk van deze groepen verschillen uitgangspunten zeer. Ik noem het golflengtes, omdat de boodschap van de ene frequentie nu eenmaal in de andere niet overkomt. In die zin is mijn schrijverij dan ook grotendeels verspilde moeite. Dat besef ik. En tegelijk vind ik het nodig om toch signalen te blijven uitzenden om wellicht ooit bij de ander over te kunnen komen. Dat is moeilijk als je erop uit bent om niet te kwetsen. Want een andere mening op zich kan al als kwetsend worden ervaren.
Je zou het ook de verschillende frequenties van gelovigen en van zoekers kunnen noemen. Ikzelf hoor bij de tweede groep. Ik ervaar wat ik zie bij gelovigen als iets van overgave, van het overgeven van de eigen problemen en die van onze wereld aan God. Als zoeker ben ik steeds geneigd te overwegen wat mijn eigen verantwoordelijkheden zijn, ook in het besef dat God geen andere handen heeft dan de onze. Dat is anders dan zoals ik het ook wel heb horen verwoorden. Iemand zei me dat onze wereld verrot is en dat het hier hopeloos is en dat het wachten is op ingrijpen van God oftewel terugkeer van Jezus. Ik voel dat zo niet. Wat verrot is, zullen we moeten aanpakken. Wat hopeloos lijkt, verdient onze eerste aandacht. Kortom, onze armen zullen uit de mouwen moeten, individueel in het klein, collectief in het groot. Het is goed jezelf en je gemeenschap daar sterk voor te maken.
- -