Ik was nog 19 toen ik in militaire dienst ging. Eenzaam was ik er en een buitenbeentje. Als hospik nam ik na de eerste twee maanden een buitenpositie in en dat zal mijn redding geweest zijn. En ik deed een cursus in die tijd: toegepaste psychologie.
De meeste mede-soldaten waren stoer. Ze waren lichamelijk en mentaal sterker dan ik. De meesten hadden vriendinnen of beweerden dat en schepten graag op over wat ze daar mee deden. Zeker, de drank zal een handje geholpen hebben. Ergens besefte ik dat hun verhalen wel eens niet konden overeenkomen met de werkelijkheid. Ikzelf verlangde naar iemand voor wie ik belangrijk zou zijn. Ik had een niet te hoge dunk van mezelf in die tijd.
Nergens meer dan in dienst zag ik de kracht van testosteron. Het is het hormoon van mannelijkheid, kracht en agressie. Maar ook van de hang naar macht, die ook bedoelt onmacht te overdekken. Maar de testosteronproductie komt al rond het 25ste levensjaar op z'n hoogtepunt. De afname ervan laat een verlies van spiermassa en spierkracht zien, een afnemend libido en een bierbuik en zelfs geheugen en de gezondheid van hart en bloedvaten hangen ermee samen.
Ik zie de blotevrouwenplaatjes in de kasten nog voor me. Ik hoor nog de minachtende praat over vrouwen in het algemeen. De jongens werden op de been gehouden door hun testosteron. Ze dachten hun zwakte en onmacht het best te kunnen overschreeuwen. Een liederlijke boel was het.
- -