Ik schreef over onze levenslessen en wil nog wat nader ingaan op mensen die met speciale missie naar hier gekomen zijn. Er zijn namelijk mensen die in verschillende levens hier al veel eigen levenslessen geleerd hebben en die teruggekomen zijn om ditmaal een ander of anderen te helpen een bepaalde les te leren of daartoe voorbereidingen te treffen. Zo althans dringt het beeld zich aan mij op. Mijn indruk is dat mensen die met handicaps naar hier komen of anderszins gehavend binnenkomen of gaande hun reis hier ernstig beschadigd raken, niet slechts gekomen zijn om hun eigen lessen te leren. Ik vermoed dat we in deze groepen mensen treffen die kwamen met het doel een medemens geduld te leren, of liefde, of te helpen beseffen welk een voorrecht het is gezond van lijf en leden te mogen zijn en met een goed verstand te zijn begenadigd. Mensen die hier zijn om anderen te helpen in hun lessen, noem ik de mensen op speciale missie.
Natuurlijk kunnen gezonden hier eveneens verkeren met het oog op levenslessen van medemensen. Want natuurlijk is het nooit of alleen voor jezelf, of alleen voor de ander dat je hier bent.
De vraag naar de zin van de pijn en het verdriet komen zo dikwijls naar voren dat ik meen dat die zin altijd samenhang moet hebben met levenslessen. Ik hoor wel van mensen dat ze dit een negatieve insteek vinden, waar ze niets mee kunnen. Ik ervaar het andersom. Bovendien weet ik dat wat ons hier de grootste vreugde brengen kan, soms zomaar ineens kan zorgen voor het meest intense verdriet, net zo goed overigens als andersom. Beide brengen ons altijd opnieuw in contact met wat we willen leren. Ik weet daarbij bijvoorbeeld niet of onze levenslessen altijd tot hun recht komen als we onze gehandicapten te gemakkelijk onderbrengen in tehuizen, maar ik besef tegelijk dat juist ook in zo'n ingrijpende beslissing weer een andere levensles schuil kan gaan. Niemand kan zoiets voor iemand anders inschatten, laat staan beoordelen, volgens mij. Als we ieder voor zich ons maar bewust zijn van de diepe ernst die onze keuzes krijgen als we ze leren zien in samenhang met onze levenslessen.
Uiteindelijk moet het in onze wereld van ik naar wij. Veel levenslessen zullen gericht zijn op stukjes van de waarmaking hiervan. Waar we ons oefenen samen te delen, helpen we anderen van hun ondervoeding en wellicht onszelf van onze overvoeding af en bestrijden we in deze beide de grootste doodsoorzaak op aarde. Dat kan ook een levensles zijn: het leren een goed gebruik te maken van het lichaam en de geest die ons gegeven zijn, teneinde die in te zetten waar we onszelf en anderen ten dienste kunnen zijn, maar ook die niet te verwaarlozen en daarop evenmin roofbouw te plegen. Want dat laatste gebeurt in onze wereld met geld als hoogste God veelvuldig. Hoe zal iemand die niet van zichzelf houdt immers van een ander houden? Hoe voor een ander te zorgen, zonder dat voor jezelf te doen? Als je van jezelf niets te verwachten hebt, hoe kan een ander iets van je verwachten?
Gert Hardeman
-