Steeds word ik geraakt, geraakt in mijn ziel, positief of niet positief, teder of ruw, en alles daar tussenin. De ziel, dat is de kern van mijn wezen, zeg mijn persoon. Dat raken en geraakt worden hoort bij het leven. Dat ís het leven en echt leven is niet anders dan dat.
Jacob Slavenburg is een mild mens geworden, viel me op. Ik ken hem in feller bewoordingen, bijvoorbeeld in 'Valsheid in geschrifte'. 'Laat hij die zoekt niet ophouden met zoeken totdat hij vindt', zo citeert hij het Thomasevangelie. 'Als hij vindt, zal hij verontrust zijn. Als hij verontrust is, zal hij zich verwonderen en zal hij koning zijn over zichzelf.'
Of De Wachter: 'Het wezenlijke van de blik, het wezenlijke van de ontmoeting van de ander heeft iets van een goddelijkheid.'
Japin: 'Ik heb eigenlijk een hekel aan woorden. Mensen, zeker tegenwoordig, willen alles kunnen zeggen. (...) Ik vind dat je niks moet zeggen tot je weet hoe het overkomt bij degene tegen wie je het zegt.'
Shafak: 'En we zijn allemaal met elkaar verbonden door een keten van harten. Als en wanneer een van de schakels wordt verbroken, wordt er ergens anders weer een toegevoegd.'
Can: 'Al gaat ook al het licht uit; wij hebben de vlam om het licht weer aan te doen.'
Bras: 'Mystiek is wandelen met God. Dat je beseft dat God in alle dingen aanwezig is en je tegemoet treedt.'
Ik werk wat extra aan mijn citatenrubriek nu ik noodgedwongen mijn Parkinsonmedicatie ontbeer en voorzichtiger moet bewegen. Een nare bijwerking maakte dat ik de voorbije weken problemen ervoer, die inderdaad verdwijnen nu ik de pillen niet slik. Volgende week opnieuw starten om het zeker te weten en zo nodig daarna over op andere medicatie. Gelukkig dat die er ook nog is! Ik heb een neuroloog waarop niets is aan te merken. Maar een eerste telefoontje in verband met de problemen naar haar secretaresse bracht me in contact met een vrouw die geen oor voor me had en al helemaal geen hart en die niet anders deed dan proberen me af te wimpelen. Ik was echt ontdaan. Beduusd liet ik me eerst afschepen en moest haar dus even later nog een keer bellen om alsnog duidelijk te maken wat ik wel wilde en zij kennelijk niet. Toen ging ze met me mee. Ik had met de vrouw te doen. Werken op een plek waar je werk je te veel is, dat kan geen arbeidsvreugde geven en niet gelukkig maken. Dat gun je niemand.
Intussen tikt de klok door. De wereld, de onze, wordt er niet overzichtelijker op. Contouren van wat op ons af gaat komen tekenen zich geleidelijk scherper af. We geven het op. We laten de wereld, de onze, gaan. We vinden dat we dingen ingrijpend moeten veranderen, maar we doen het niet. Positieve krachten worden machteloos omdat we het geld laten regeren. Goed en kwaad trekken op, vreedzaam en gewelddadig, maar niet samen. Ieder voelt zich in een eigen positie gemanoeuvreerd zonder ruimte om daarbovenuit te stijgen en het grotere te zien. We hebben het luisteren verleerd. In deze wereld kun je alleen nog leven als je je weet neer te leggen bij alles wat zich voltrekt. Maar zo is het volgens mij van den beginne niet bedoeld geweest.
Pagina geschreven 14-11-2024