Ik bekijk een video die ik bijna 29 jaar geleden maakte, van bijzondere momenten met mijn collega's op het werk. Ik zoek naar Antoon, de collega waarmee ik later bevriend raakte. Eergisteren was ik met hem en zijn vrouw in het ziekenhuis en gaf de neuroloog uitleg over de dodelijke diagnose die er nu voor Antoon ligt. Het maakt dat ik nu steeds wil terugkijken, en dus ook de video's. Ik schrik, omdat ik daarin de één na de ander van de inmiddels overledenen zie voorbijkomen. Drie personen samen in beeld en geen van de drie is nog in leven. De tijd is snel gegaan, voor mijn gevoel te snel, vooral de laatste reeks van jaren. Als 75-plussers behoren we nu tot de generatie die aan de beurt is om één voor één los te moeten laten. Alleen de volgorde kennen we niet. Maar voor ons allemaal is het 'inleveren' begonnen. 'Denk in maanden', zei Antoons neuroloog. Een leven lang is hij bezig geweest te ont-dekken, het toegedekte bespreekbaar te krijgen. En als het nodig was, kon hij ook toedekken, want niet ieder is tot de confrontaties met zichzelf en anderen in staat. Een leven lang heeft hij zich ont-wikkeld, schil na schil heeft hij afgepeld om steeds meer bij zichzelf uit te komen. En nu blijkt dus de ont-manteling in volle gang. Hij vindt de woorden niet meer. Op de vraag van zijn zoon wie hij nog zou willen zien, antwoordt hij zichtbaar zoekend 'het hondje van de buren'. Maar hij heeft niets met honden en de buren hebben geen hondje. Gelukkig weet hij zich nu nog af en toe ineens even wel duidelijk te maken. En zijn zoon wil nog dingen met hem gaan doen in de hoop dat hij er plezier aan beleeft en om herinneringen op te halen. Hoe kostbaar is zo'n kwetsbaar mens!
Antoon (5) --- (4) --- (3) --- (2) --- (1)
- - -